Waarom jezelf kleiner maken niet werkt

Ik dacht dat als ik maar zacht genoeg was, lief genoeg, geduldig genoeg… dat je dan wel zou kiezen. Dat als ik minder zou vragen, minder zou voelen, makkelijker zou zijn, je zou blijven.

Ik weet niet eens precies wanneer het begon. Misschien toen ik voelde dat je langzaam afstand nam. Misschien toen ik merkte dat ik steeds harder mijn best moest doen om dichtbij te blijven.Misschien was het altijd al zo.

Ik begon mezelf kleiner te maken. Steeds zachter te praten. Steeds minder te vragen. Steeds meer te verdragen.

Ik wilde zo graag dat je van me zou houden.Dat je me liefhad.Dat je voor me koos.

Maar liefde is geen ruilhandel. Het is geen onderhandeling waarbij degene die zich het meest aanpast, wint.

Toch dacht ik dat het zo werkte.Ik dacht dat als ik maar genoeg van mezelf zou geven, je vanzelf zou zien dat ik het waard was.Dat als ik minder zou zijn, jij meer zou geven. Dat als ik me kleiner zou maken, jij meer ruimte zou nemen.

Maar het tegenovergestelde gebeurde.Hoe kleiner ik werd, hoe meer jij verdween.Hoe meer ik gaf, hoe minder ik kreeg.Hoe zachter ik werd, hoe harder het voelde.

Ik snap nu waarom.Liefde die je moet afdwingen, die je moet verdienen, is geen liefde. Het is angst. Het is controle. Het is jezelf langzaam verliezen terwijl je probeert de ander vast te houden. En ik verloor mezelf.

Ik voelde het, maar bleef toch. Ik dacht dat als ik nog één keer zou geven, nog één keer zou wachten… dat het dan misschien anders zou zijn.Maar het werd niet anders.

Waarom we onszelf kleiner maken

Dat is hoe het werkt.We worden als kind al onbewust geprogrammeerd om liefde te verdienen.Misschien leerde je dat je pas aandacht kreeg als je rustig was, of als je goede cijfers haalde, of als je je aanpaste aan de behoeften van anderen. Je leerde dat liefde niet vanzelfsprekend was, dat het kwam met voorwaarden.

Dus zodra liefde ingewikkeld wordt, val je terug in dat oude patroon. Je denkt: Als ik maar lief genoeg ben, begripvol genoeg, makkelijk genoeg… dan blijft hij misschien wel. Je maakt jezelf kleiner, omdat je hebt geleerd dat liefde pas komt als je voldoet aan de verwachtingen van de ander.

Maar dat is geen liefde.Dat is overleven.

Jezelf kleiner maken is eigenlijk een vorm van zelfbescherming.Als je minder vraagt, hoef je ook minder gekwetst te worden.Als je jezelf kleiner maakt, is de klap misschien minder groot als hij vertrekt.Maar de prijs die je betaalt, is dat je jezelf onderweg kwijtraakt.

Hoe je dit patroon doorbreekt

De eerste stap is zien wat je doet.Het moment dat je merkt dat je jezelf aan het aanpassen bent, dat je zachter praat, minder vraagt, meer incasseert, is het moment dat je de keuze hebt om het anders te doen.

👉 Stop met wachten op duidelijkheid, op bevestiging, op een keuze van iemand anders.👉 Voel je eigen behoeften vraag jezelf af: wat heb ík nodig? Wat voelt goed voor mij? 👉 Wees niet bang voor verlies liefde die blijft omdat jij jezelf niet volledig bent, is geen liefde. Echte liefde blijft wanneer je jezelf volledig laat zien. 👉 Neem je ruimte in durf te zeggen wat je voelt, wat je wilt, wat je nodig hebt, zonder jezelf kleiner te maken uit angst dat de ander het niet aankan.

Want liefde begint niet bij de ander.Het begint bij jezelf.Jij zet de toon voor hoe je behandeld wilt worden.Jij bepaalt hoe vol je in het leven staat.Jij kiest voor jezelf, en als dat betekent dat iemand daar niet bij past, dan is dat ook goed.

Dus wat deed ik?

Dus deed ik wat jij niet deed. Ik koos.Voor mezelf.Niet omdat het makkelijk was, niet omdat het geen pijn deed, maar omdat blijven pijnlijker was dan loslaten.Omdat ik eindelijk zag dat ik mezelf niet hoef te verliezen om liefde te verdienen.Omdat ik eindelijk begreep dat echte liefde alleen blijft als je jezelf volledig mag zijn.

Dus ik stopte met kleiner worden.Ik stopte met mezelf verontschuldigen.Ik stopte met wachten op iets wat nooit zou komen.

Stapje voor stapje koos ik meer voor mezelf.Ik begon beter voor mezelf te zorgen. Ging op tijd naar bed. Koos voor rust. Voor stilte. Voor wat míj goed deed.

En langzaam, heel langzaam, begon ik meer liefde in en voor mezelf te voelen.Niet ineens. Niet perfect.Het was vallen en opstaan. Soms terugvallen in oude patronen, soms toch weer te veel geven.Maar ik herstelde sneller. Ik zag het eerder. En ik koos sneller opnieuw. Niet vanuit angst, maar vanuit vertrouwen.

En nu? Nu voelt mijn leven lichter. Zachter. Leuker.Niet omdat alles ineens perfect is, maar omdat ik mezelf niet meer hoef te verliezen om liefde te verdienen. Omdat ik weet dat liefde begint bij mezelf.En dat als het daardoor niet meer klopt, ik het loslaat zonder angst. Ik ben genoeg.Ik kies voor mezelf.En dat maakt alles anders.